“เข้าห้องคนอื่นไม่เคาะประตู นี่มันเสียมารยาทนะเว้ย!” สายฟ้าตวาดเสียงดัง กลบเกลื่อนความอับอาย
ภูมินทร์ยักคิ้วเล็กน้อย เดินเข้ามาช้าๆ “งั้นคราวหน้าก็หัดล็อกประตูซะ จะได้ไม่ต้องกลัวใครมาเห็น… เวลาทำอะไรแบบนี้”
“อาภูพูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย!” สายฟ้าเสียงหลง รีบคว้าหมอนมาปิดเป้าตัวเองที่ยังผงาดแข็ง
รอยยิ้มมุมปากของภูมินทร์ยิ่งกว้างขึ้นเล็กน้อย “ก็ปกติดีนี่ วัยรุ่นก็ต้องมีบ้าง…ถ้าไม่ปลดปล่อยก็จะหงุดหงิด”
ภูมินทร์แกล้งก้าวขึ้นมาบนเตียง เสียงเตียงลั่น เอี๊ยด ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเงาทาบลงบนหน้าสายฟ้า
“หยุดนะ จะทำอะไรผม!!!”
สายฟ้าตาโต รีบถอยหนีไปชนหัวเตียง หัวใจเต้นโครมครามจนแทบหลุดออกมา เขายกมือดันอกแข็งๆ ของคนตัวโตทันที
“ไม่ต้องอาย เดี๋ยวฉันช่วย ขืนปล่อยให้นายเดินแข็งชี้โด่ลงไปหาแม่นายแบบนี้ได้ตกใจกันแย่”
สิ้นคำ ภูมินทร์ก็กดสายฟ้าไว้กับเตียงนอน
“ไม่เอา ยะ...หยุดดด อื้อออ~~”
Guest
